Jak rozmawiać o książkach, których się nie czytało? – Zwięźle i pewnym głosem. To jedna z dostępnych metod. Pamiętajmy, że tego typu dyskusja jest formą kłamstwa. Wdając się w nią, musimy grać tak, aby druga osoba uwierzyła w naszą wiedzę literacką.
Jak rozmawiać o książkach, których się nie czytało? – metoda na pewniaka
Niezależnie od tego, czy o nieznanych sobie książkach rozmawiamy dla żartu, czy aby uniknąć złej oceny, musimy być wiarygodni. A wiarygodne są osoby, które dzielą się wieloma szczegółami na dany temat.
Dlatego warto zapoznać się z treścią danej książki. Oczywiście nie mówimy w tym momencie o czytaniu. Warto jednak sięgnąć do bryk czy do internetowego streszczenia.
Bardziej ambitne osoby kartkują również konkretne dzieło, aby zapoznać się z jego stylem. Jeśli mamy szczęście i dana powieść została zekranizowana, możemy obejrzeć film. Tutaj należy jednak pamiętać o jednym zasadniczym szkopule:
Niektóre produkcje na podstawie książek są bardzo wierne. Tutaj wymienić można na przykład ekranizację „Roku 1984” w reżyserii Michaela Radforda.
Z kolei bardzo popularna filmowa wersja „Hobbita” może być myląca. W książce nie pojawia się Legolas – został on dodany prawdopodobnie, aby zadowolić fanów kinowej trylogii Tolkiena.
Szybkie streszczenie w wykonaniu kolegi
Istnieje jeszcze jedna wyjątkowo prosta metoda poznania treści książki, której nie czytaliśmy. Wystarczy zabrać na bok kolegę i poprosić o szybkie, ustne streszczenie. Dzięki temu usłyszymy fabułę opowiedzianą przystępnym językiem. Dowiemy się też, co w książce wzbudza emocje (a w przypadku lektur, czy cokolwiek wzbudza emocje). Jeśli jednak takie rozwiązania nie są dla ciebie akceptowalne i zamiast tego wolisz sam poznać treść książki, choć brakuje ci czasu – pomyśl o tym, jak możesz go wygospodarować. Czasem rezygnacja z kilku codziennych przyzwyczajeń jak przeglądanie Instagrama sprawia, że jesteśmy w stanie poświęcić na czytanie dodatkową godzinę (jeśli nie wiesz jak to zrobić, spraw jak usunąć konto na instagramie).
Metoda: Słuchaj i przytakuj
Jak rozmawiać o książkach, których się nie czytało? W niektórych okolicznościach to o wiele łatwiejsze, niż może się wydawać. Jeśli dyskusja toczy się w dużej grupie, możemy zupełnie spokojnie skupić się na słuchaniu i przytakiwaniu.
Kolega mówi, że postać Paula Atrydy z „Diuny” to ciekawszy bohater niż Luke Skywalker?
Zgódźmy się z nim. W życiu nie spotkaliśmy się z lepszym protagonistą.
Koleżanka twierdzi, że w „Biegunach” Olgi Tokarczuk fabuła nie istnieje, ale za to autorka wyjątkowo sprawnie czaruje językiem?
Przytaknijmy. Oryginalna i przepiękna powieść.
W tego typu rozmowie warto jednak uważać na miny. Można się kłócić, czy „Bieguni” są powieścią szkatułkową czy zbiorem przeplatających się opowiadań. Jeśli jednak gramy w tę grę ostrożnie, długo słuchamy i mamy dobrą pamięć, to przy długich dyskusjach będziemy w stanie zacząć nawet dorzucać własne wypowiedzi. Oczywiście pokrywające się z tym, co już zostało powiedziane wcześniej.
Metoda: Kurde, nie pamiętam – dawno to czytałem
Miłośnicy książek wiedzą to doskonale. Nawet z najlepszych dzieł po dłuższym czasie pamiętamy tylko zarys. Szczegóły się ulatniają i zacierają.
Yossarian był bohaterem „Paragrafu 22” czy „Rzeźni numer 5”?
Zamek z „Opowieści z Narnii” nazywał się Ker-Paravel czy Kaer Morhen?
Na dobrą sprawę po kilku latach nikt tego nie pamięta. Dlatego właśnie przystępując do dyskusji o książkach, których nie czytaliśmy, możemy zagrać kartą:
„Naprawdę dawno to czytałem.”
W dalszej dyskusji pomogą również zdziwione miny i ustawiczne kpiny z własnej – wyjątkowo złej pamięci. W tej metodzie jednak najlepsze jest to, że możemy w trakcie jej stosowania sięgnąć po komórkę. Gramy pewniaka, udajemy, że książkę czytaliśmy, a później nie zgadzamy się z jedną – preferencyjnie drobną kwestią. Następny krok to sięgnięcie po telefon, żeby sprawdzić, czy rację mamy my czy rozmówca. Z dużym prawdopodobieństwem rozmówca. My jednak otrzymujemy szansę, aby spojrzeć na fabułę i inne szczegóły dotyczące książki.
Metoda na szpiega
Żyjemy w czasach, w których nowoczesne technologie są dostępne na wyciągnięcie ręki. W trakcie rozmowy o książkach, których nie czytaliśmy, możemy pozostawać w stałym kontakcie z kimś, kto je zna. Wystarczy do tego telefon i zestaw słuchawkowy. Możemy przecież udawać, że słuchawkę mamy włożoną, bo akurat słuchamy jednym uchem muzyki. Tego typu „akcja szpiegowska” jest w stu procentach wykonalna. Pamiętajmy jednak, aby dokładnie ją przygotować – w razie niepowodzenia najemy się sporo wstydu.